Wilde dieren spotten in Estland: 14 uur in een observatiehut

“Kijk! Daar beweegt iets!” Net op het moment dat ik een beetje weg zit te dromen wijst mijn vriend naar het struikgewas. Opgewonden gaat hij zo dicht mogelijk bij het raampje zitten. “Ik zie niks!” fluister ik terug, terwijl ik het bos afspeur. Dan ineens zie ik toch wat in mijn ooghoeken bewegen. Is het een beer? Of toch wat anders? Wat het ook is, mijn adrenaline schiet in ieder geval direct omhoog. Dit gaat een spannende avond worden.

 

Even terugspoelen. Ongeveer een week voor vertrek naar Finland en Estland las ik online dat de Estse bossen de grootste berenpopulatie per vierkante kilometer huisvesten ter wereld. Direct wist ik dat ik een poging wilde wagen om deze magnifieke dieren in het echt te zien. Ik ben donateur van Viervoeters, een organisatie die onder andere opkomt voor beren in gevangenschap. Het lijkt me werkelijk geweldig om deze prachtige wezens in het wild te zien.

 

Natourest

Na de nodige research kom ik uit bij Natourest, een kleinschalige organisatie die verschillende dagtochten (en zelfs weektochten!) organiseert in Estland. Eén van de activiteiten die zij aanbieden is een overnachting in een observatiehut, middenin de oerbossen van Estland. Het mailcontact verloopt direct heel informeel en positief en ik besluit 1 nacht via Natourest in een observatiehut te verblijven. Spannend!

 

4 Fransen, 2 Nederlanders en 1 Brit

We verzamelen om 17u op het afgesproken punt langs de rand van het bos. Eigenaar Peep had me van tevoren een heel praktisch linkje van Google Maps gestuurd, waardoor we er in 1 rechte lijn naartoe rijden. Daar staat de wat verlegen Anders op ons op te wachten om ons naar de hutten te brengen. Uiteindelijk is de groep iets na vijven compleet: we zijn in totaal met 4 Fransen, 2 Nederlanders en 1 Brit. Het klinkt bijna als een flauwe grap.

 

Inchecken

Zodra we compleet zijn beginnen we aan de wandeling naar de observatiehutten. We lopen over modderige gronden en ik ben blij dat ik sneakers aan heb in plaats van sandalen. Tijdens het wandelen maken we kennis met Adam, een natuurfotograaf uit Londen. Hij vertelt dat hij altijd op een strak budget reist, zodat hij zo veel mogelijk weg kan. Ik dacht altijd dat wij veel over hadden voor het reizen, maar Adam gaat nog een flinke stap verder. Inspirerend en interessant om te horen.

Na een wandeling van zo’n 20 minuten doemen er 2 houten hutten op in ons gezichtsveld. Direct vraagt de Brit of hij bij ons in de hut mag slapen. De Fransen kiezen de linkse bunker en dus stappen wij het andere hutje binnen. Ons thuis voor de komende 15 uur. Gelukkig hebben we vooraf al uitgebreide informatie ontvangen over de omstandigheden in de hut. Daarom schrik ik niet als ik simpele stapelbedden en de droog-wc zie. Sterker nog, ik vind het eigenlijk wel spannend en gaaf om hier de nacht door te mogen brengen.

 

Uren turen

We installeren ons voor de ramen en de stoelen blijken opvallend comfortabel te zijn. Voor de camera’s zijn er speciale kijkgaten gemaakt. Je steekt je lens door het gat in de doeken die voor deze gaten hangen en je kunt ongehinderd foto’s maken. Nadat we alles uitvoerig bekeken hebben, begint het lange wachten. Het eerste uur kijken we alle drie gespannen uit het raam: zou er een beer komen?! Na een tijdje merk ik dat mijn aandacht verslapt en pak ik mijn telefoon erbij om een beetje te internetten. Het liefst zou ik een boek lezen, maar ik merk dat ik te vaak even door het raam wil kijken om te checken of er al iets te zien is. Lezen gaat dus niet.

 

Uiteindelijk fluistert vriendlief zo’n 2 uur later dat hij beweging ziet. Vrijwel meteen besef ik dat het een andere beer is dan dat ik verwachtte: dit zijn wasbeerhonden! Twee nieuwsgierige beestjes wandelen ons gezichtsveld in op zoek naar eten. Ze snuffelen, ze knabbelen en ze scharrelen. Ontzettend leuk en vertederend om te zien. Uiteindelijk blijven ze een half uurtje hangen voordat ze weer doorlopen.

 

Gekke gewaarwording

Onze magen beginnen ondertussen te knorren en al fluisterend overleggen we wat we met het eten doen. We hebben namelijk alle drie eten meegenomen wat nogal ritselt en de instructies waren duidelijk: maak zo min mogelijk geluid want dat kan de beren afschrikken. Uiteindelijk besluiten we alles tegelijk uit te pakken, zodat we dat maar achter de rug hebben. In stilte eten we een broodje en wat fruit. Het is een gekke gewaarwording dat ik zo rustig word van helemaal niks doen. Thuis ben ik vaak te onrustig om gewoon stil te zitten, maar hier vind ik het helemaal niet erg.

 

Toch maar naar bed

Rond 23.00u is het te donker om nog echt wat te zien en we besluiten om naar bed te gaan. Adam zet de wekker op 04.00u in de hoop ‘s ochtends nog beren te zien. Wanneer zijn wekker afgaat hoor ik mijn vriend ook opstaan. Terwijl ik me bedenk dat ik er ook uit moet, val ik weer in slaap en uiteindelijk word ik om 06.00u wakker. In de tussentijd is er geen beweging gezien en net wanneer ik me voor het raam installeer, daagt er een rode vos op. Snel pak ik mijn camera en leg het beestje vast. Wat is hij mooi! Hij blijft zo’n 15 minuten rondhangen en vrijwel meteen na zijn vertrek zijn de 2 wasberen van gisteravond weer terug.

 

Geen beren. Of toch wel?

Langzaam maar zeker tikt de tijd weg en wanneer het 8 uur is, staan we bepakt en bezakt klaar om te vertrekken. We hadden van Anders namelijk de instructie gekregen om pas om 8 uur ‘s ochtends de deur weer te openen omdat het dan licht genoeg is. Nadat we de hut op slot doen, lopen we om de hut heen naar het pad. En jawel, wat zien we daar? Een dikke, vette berenpootafdruk, pal achter onze hut. We moeten vooral heel erg lachen: al die tijd zaten we uit het raam te kijken terwijl er minimaal één beer gewoon achter ons rondscharrelde! Moe, maar toch ook echt voldaan keren we terug naar de hoofdweg. Ons autootje staat gelukkig nog netjes waar we hem hebben achtergelaten en we rijden terug naar Tallinn. Het avontuur zit erop.

 

Ondanks dat we geen beren gezien hebben, vond ik het wilde dieren spotten in Estland een geweldige ervaring. Het is zo uniek om in doodse stilte, middenin de natuur de avond door te brengen. Ik kwam echt tot rust en genoot van het spannende gevoel dat er elk moment een dier op kon duiken. Al met al een bijzondere ervaring die ik niet had willen missen. En die beren, die ga ik ooit echt nog wel in het wild zien.

Ik deed deze tour op uitnodiging van Natourest.