Sneeuwscooter tocht in Lapland

Ik moet bekennen dat sneeuwscooter rijden niet per se bovenaan mijn bucket list stond, toen ik afgelopen januari voor de eerste keer op dit gevaarte stapte. Motoren en ik gaan meestal niet goed samen en mijn automatische reacties op gevaarlijke situaties laten vaak ook te wensen over. Toch vond ik natuurlijk wel dat ik dit, als ik ooit de kans kreeg, eens moest proberen. Tijdens mijn reis naar Zweeds Lapland was het dan toch zo ver: ik ging sneeuwscooter rijden! Ik vertel je over mijn avonturen.

Als een Michelinmannetje

De week waarin ik Zweeds Lapland bezoek, is de koudste week in maar liefst 9 jaar tijd. Dit betekent dat ik dagelijks temperaturen van rond de -30 trotseer. De sneeuwscootertocht staat gepland op de laatste dag van deze reis en ik ben enigszins huiverig voor de kou: als je rijdt, vang je natuurlijk veel wind, waardoor de gevoelstemperatuur nog een stukje lager ligt dan die -30. Ik kies ervoor om 4 lagen thermo, een fleecevest en uiteraard mijn skipak aan te trekken. Aan mijn voeten doe ik 3 paar sokken, waaronder 2 paar gemaakt van wol en 1 paar thermosokken. Het klinkt enorm overdreven, maar door schade en schande ben ik eerder deze week wijs geworden over hóe koud -30 precies kan zijn.

Als we aankomen bij de sneeuwscooterverhuurder, blijkt dat we hier nog een volledig pak voor over ons skipak krijgen. Hilariteit alom natuurlijk, aangezien hiermee de transformatie naar Michelinmannetje compleet is. Als we ook nog een paar goede snowboots met nog een extra paar sokken aankrijgen, ben ik volledig gerustgesteld. Laat die sneeuwscooter tocht maar beginnen!

Vriendinnetje Pieternel is ook veranderd in een Michelinmannetje

(Angst)zweet

De sneeuwscooters staan al netjes voor ons klaar en we stappen in tweetallen op dit voertuig. Na enige twijfel besluit ik als eerste te beginnen met rijden. Ik ben bang dat ik anders niet meer durf. De uitleg is simpel: met je ene hand rem je, met je andere geef je gas. Ook horen we dat de handvatten van het stuur verwarmd zijn, maar omdat ik druk ben met foto’s maken hoor ik niet hoe de verwarming lager gezet kan worden.

Als we wegrijden zijn die warme handvatten heerlijk, maar al heel snel heb ik het bloedheet. Ik zie de sneeuwscooter voor me steeds kleiner worden, terwijl de achterhoede me op de hielen zit. Omdat ik de rest niet wil ophouden, geef ik wat meer gas. Ongeveer 5 seconden later schiet ik zo de ‘weg’ af, in de sneeuwhoop van zo’n meter hoog. Nu breekt het zweet me helemaal uit, want ik heb geen idee hoe ik hier weer uit moet komen. Gelukkig komt de gids teruggereden en hij manoeuvreert de sneeuwscooter soepel terug de weg op.

Rondjes scheuren op een bevroren meer

Reisgenootje Pieternel spoort me aan om toch weer zelf te rijden: “Anders durf je straks niet meer”. Ik geef haar gelijk en neem opnieuw plaats achter het stuur. Als ik letterlijk 3 minuten later mezelf weer vastrijd, ben ik er klaar mee. Blijkbaar ben ik niet gemaakt voor dit voertuig. Pieternel toont zich al snel als een waar natuurtalent en ik voel me 100% veilig bij haar achterop. We scheuren over de paden en houden de groep met gemak bij. Zij blij, ik blij en we genieten samen van deze gave tocht.

Na een klein half uur rijden maken de bossen plaats voor een bevroren meer. De gids geeft aan dat we hier los mogen gaan en iedereen scheurt met het gas vol open, of in ieder geval een stuk harder dan op de smalle paden, over het ijs. Heel leuk dat ze dit in de tour opgenomen hebben, want zo ervaar je ook hoe het is om echt hard te kunnen rijden. Als iedereen uitgeraasd is, hervatten we onze sneeuwscooter tocht.

Tosti’s maken, koekjes eten en koffie drinken

Halverwege de route stoppen we bij een enorme hut. Binnen brandt het haardvuur, waardoor het heerlijk behaaglijk is. Ik pel de lagen kleding van mijn lijf en ben blij dat we even rustig zitten. Onze gids zet een sterke pot koffie en we mogen zelf tosti’s maken met typische Zweeds broodjes. We plaatsen de tosti’s met een rooster boven het vuur en ik droog ook meteen mijn sjaal, aangezien deze ondertussen helemaal stijf van het ijs is. Nadat iedereen zijn buikje rond gegeten heeft, gaan we op pad voor het tweede deel van deze tocht.

Weer veilig terug

Na zo’n 3 uur onderweg te zijn geweest, arriveren we weer bij ons startpunt. Onderweg vloog er af en toe een sneeuwscooter uit de bocht en moest de gids terug komen rijden om deze weer op het pad te zetten. Al met al viel het me echter niet tegen, ondanks dat ik me zelf niet op mijn gemak voelde achter het stuur. Rijden met een sneeuwscooter vergt best wel wat kracht: je moet echt flink sturen om ervoor de zorgen dat de scooter op het pad blijft. Verder is het natuurlijk een fantastische ervaring, op een scooter dwars door de bossen van Zweeds Lapland touren. We leveren bij terugkomst onze pakken weer in en merken meteen dat deze ook een tweede doel dienden. Ze stinken namelijk ontzettend naar uitlaatgassen. Fijn dat mijn eigen kleren dankzij het pak nog steeds fris ruiken!

Ook een sneeuwscooter tocht in Lapland maken?

Als je op vakantie gaat naar Lapland in de winter mag je een sneeuwscooter tocht eigenlijk niet overslaan. Net als een huskytocht is dit een unieke ervaring die echt hoort bij Scandinavië.