Nachttrein naar Sapa in Vietnam

Hobbel, hobbel, hobbel, weer wakker. Ik weet een paar seconden lang niet waar ik ben, totdat mijn ogen wennen aan het donker en ik me besef dat ik in een stapelbed in de nachttrein richting Sapa, Noord-Vietnam lig. Een trip waar ik al weken, zo niet maanden, naar uitgekeken heb en die nu dus eindelijk daar is. Voor vertrek speculeerden we volop over het formaat van de bedden. Zouden ze gebouwd zijn op de lichaamslengte van de kleine Vietnamezen of zou mijn vriend met zijn 1.98 meter er ook wel in passen? Zodra we onze wagon binnen stappen blijkt het eerste: kleine bedjes waar ik zelf met mijn bescheiden 1.68 maar net in pas. “Ach,” zo zei mijn vriend, “Wat maakt dat nou uit? Ik slaap toch altijd en overal.” Gezien het verleden had hij daar een punt. En inderdaad, hier lig ik dan, wakker van elke hobbel en schok die de trein maakt, terwijl hij in het bed onder mij heerlijk in een diepe slaap is weggezonken. Ik draai me nog eens om en doezel langzaam weer weg.

Met een flinke schok wordt ik vrijwel meteen weer bij mijn positieven gebracht. We stoppen ergens in de middle of nowhere om wat mensen uit te laten stappen. Ik besluit dat ik maar even van de gelegenheid gebruik maak om naar het toilet te gaan. Voorzichtig en zo geruisloos mogelijk laat ik mezelf uit het bovenste bed glijden, waarna ik mis stap en als nog met een flinke bons op de vloer neer kom. Stom, vergeten dat er geen trap maar slechts een enkel opstapje aan het bed zit. Vriendlief draait zich nog eens lekker om en heeft niets in de gaten. Op mijn tenen sluip ik de laatste meter naar de deur. Ik probeer deze zo zacht mogelijk open te schuiven maar bedenk me dan dat onze Spaanse mede-hut-bewoners deze voor vertrek op slot gedaan hebben. Mijn claustrofobie speelt meteen op en in paniek begin ik aan de deur te trekken. Helder denken is plotsklaps geen optie meer en ik voel me daar in het donker in die trein naar Sapa ineens heel bang. De deur zit gewoon met een schuifje dicht en nadat ik deze ontdekking gedaan heb en de deur moeiteloos open glijdt vind ik mezelf heel kinderachtig vanwege paniekaanval.

Terug in het bovenste bed besef ik me wat een geluksvogel ik ben. Ik lig hier in een prachtige coupé onder een heerlijk donzen dekbed en ben op weg naar één van de mooiste gebieden van Vietnam: de rijstvelden van Sapa. We hebben geluk. In deze periode van het jaar zijn de velden op hun mooist. Als het goed is zien we straks groene, weelderige terrassen zo ver het oog rijkt. We hebben een tweedaagse trekking bij Sapa Sisters geboekt. De trekking kan volledig aan onze wensen aangepast worden en ik verheug me nu al op een bijzondere wandelroute. We weten nog niet waar we heen gaan, maar onze gids, Lang genaamd, heeft ons per mail verzekerd dat we volledige vrijheid krijgen tijdens de trekking. Onze gids heeft er voor gezorgd dat we vanuit het station naar een hotel gebracht worden zodat we ons daar kunnen opfrissen en van een lekker en gezond ontbijt kunnen genieten. Fijn, aangezien je in de trein geen ander voedsel kunt krijgen dan een bakje noodles. Nu ik aan ontbijten denk begint mijn maag te knorren. Helaas geeft mijn telefoon aan dat het pas drie uur in de nacht is, dus ik maan mijn maag tot stilte. Mijn gedachtes dwalen verder af naar de dagen die voor ons liggen. Mijn maag houdt zich stil en langzaam zak ik opnieuw weg in een droomwereld vol rijstvelden.

Tegen half zes wordt ik wakker van het licht dat heel langzaam onze coupé binnendringt. Ik voel me vol energie en sluip, dit keer wel heel zachtjes, de gang op. Mijn hart maakt een sprongetje als ik het veranderde landschap zie. Het stedelijke gebied vanuit waar we vertrokken heeft plaats gemaakt voor een groen, bijna tropisch landschap. Daar sta ik, in mijn pyjama, op de gang van een nachttrein in Vietnam. Ik voel me zo intens gelukkig en wil dit moment graag delen. Zachtjes open ik de deur van onze coupé en ik maak al fluisterend mijn vriend wakker. Hij volgt me slaperig naar het raam op de gang. Samen hangen we met ons hoofd naar buiten. We inhaleren diep om onze longen te vullen met de vochtige maar frisse lucht en we prijzen onszelf gelukkig dat we hier zijn. De zon komt langzaam op en de rest van de trein begint te ontwaken. We zijn dankbaar dat we dit momentje even helemaal alleen gehad hebben en haasten ons terug om onszelf enigszins te fatsoeneren voordat de trein het eindstation aandoet. Rond een uur of half 7 komen we aan op de eindbestemming: het dorp Lao Cai in Sapa. Wat er ook tijdens de trekking gebeurt, deze bijzondere nacht maakte de hele reis al meer dan waard.

Heb jij wel eens de nacht in een trein doorgebracht en wat was jouw ervaring?